Als ik zeg: Familievader, krijgen jullie ook meteen een beeld? Iemand die altijd iedereen meekrijgt? Die weet hoe het met iedereen gaat? Die er altijd is? Die onbewust altijd een hoofdrol pakt?
Geschreven door Nicole Spenkelink, directeur bij A.A.S. Schadeherstel
Bij A.A.S. hebben we ook mensen die de hoofdrol pakken. Vanuit verantwoordelijkheid. Ondernemers die er altijd zijn, bij elke mijlpaal. Betrokken. Geïnteresseerd. En vooral: mouwen opstropen en gewoon gaan.
Zo iemand is John Vroemen, onze hersteller uit het meest zuidelijke puntje van ons land. Samen met Sjaak Hambeukers zijn partner in crime, is hij eigenaar van A.A.S. vestigingen in Margraten en Elsloo. Als John en Sjaak samen praten, is het onverstaanbaar, zelfs voor mij als Tukker. Samen zie je ze op de bijgaande foto. Locatie : 1e A.A.S. relatiedag in 2008, een samenkomen van herstellers met hun regionale klanten.
De eerste keer dat ik naar Margraten (waar die indrukwekkende Amerikaanse begraafplaats is) reed, moest ik onderweg twee keer stoppen, om koffie te tanken.
John is wel gewend afstanden te rijden. Een bestuursvergadering in Papendal om 8u in de ochtend? John vertrekt om 5uur. Zijn mooie bus staat als eerste op de parking, nog voor ik aan kom sjeesen. Hoeveel koffie hij daarvoor onderweg nodig heeft, moet ik nog eens navragen.
John bleek een podiumdier. Een bestuursvergadering voorzitten, John deed t. De ALV openen, John deed t. Niet zenuwachtig te krijgen.
Gewoon dat podium opstappen. Veel humor meebrengen en ook relativeringsvermogen. Arm op de lessenaar, relaxed de microfoon in zijn hand en altijd die grote glimlach. Na de ALV, dezelfde arm, maar dan nu op de bar. Biertje erin, collega’s eromheen, en dan veel lachen.
De Padre de Limburg. De lijm tussen al onze vestigingen in Limburg. De man naar wie iedereen luistert. Van lid naar regiovoorzitter naar bestuurslid en interim voorzitter, en - hoewel nu niet meer in de frontlinie - hopelijk nog vele jaren trots lid van A.A.S.
Wij reden voor zijn afscheid naar Elsloo, zodat John een keer rollend naar huis kon.
We klaagden niet over de afstand, maar beseften weer eens hoe mooi Zuid Limburg is en hoe mooi de mensen die er vandaan komen.
Dank dich veur alles, John